LubuskiTeatr

Historia Lubuskiego Teatru

TEATR W NIEMIECKIM GRÜNBERGU

Tradycje teatralne Zielonej Góry sięgają połowy XVI wieku – czasów Abrahama Buchholzerusa, założyciela i pierwszego rektora klasycznego gimnazjum. Działające przy szkole teatrum scholares było zaczynem profesjonalnej sceny dramatycznej w mieście. Objazdowe grupy teatralne pojawiły się już pod koniec XVIII stulecia. Były to głównie koncesjonowane towarzystwa teatralne Fallera z Głogowa i Krantza z Legnicy, a grywano z reguły w zajeździe kupca Künzela przy dzisiejszej ulicy Kopernika, gdzie występowały utalentowane zespoły włókniarzy i kolejarzy. Nowo oddany gmach Teatru Miejskiego w niemieckim Grünbergu zainaugurował swoją działalność 1 kwietnia 1931 roku wystawieniem opery „Madame Butterfly”. Przygotował ją Wrocławski Teatr Operowy, uchodzący wówczas za jeden z lepszych zespołów muzycznych w tej części Europy. Tytułową partię śpiewała wrocławianka Lydia Pfieffer-Clomb, odnosząc w latach 20. sukcesy w operach Leoncavalla i Pucciniego. Teatr zielonogórski był obiektem wielofunkcyjnym, przystosowanym do wystawiania dzieł zarówno dramatycznych, muzycznych, baletowych, jak i filmowych. Autorem projektu tego nowoczesnego, reprezentacyjnego budynku był znany węgierski architekt Oskar Kaufmann, który pozostawił po sobie także sceniczne gmachy w Berlinie, Budapeszcie, Bremerhaven, Wiedniu i Tel Awiwie. Na gościnne występy przyjeżdżały teatry z Berlina, Lipska, scena narodowa z Weimaru, opera wrocławska i drezdeńska. Scenę obsługiwał głogowski Teatr Dramatyczny im. A. Gryphiusa. Powołanie do życia Teatru Miejskiego było znaczącym wydarzeniem w życiu kulturalnym miasta.

(zob. J. P. Majchrzak, Wędrowanie w przeszłość. Muzeum Ziemi Lubuskiej, Zielona Góra 2005)

POWOJENNE DZIEJE TEATRU W ZIELONEJ GÓRZE

Tuż po wojnie sala teatralna, nadzorowana przez woźnego miejskiego, świeciła pustkami – wynajmowano ją tylko na sporadyczne imprezy, zebrania i uroczystości. 5 listopada 1945 roku pełnomocnik rządu na obwód zielonogórski powołał na stanowisko kierownika Teatru Miejskiego Cezarego Julskiego. Co prawda, w parę miesięcy później przeniesiono go służbowo do Poznania i teatr zamknięto, ale nie na długo. Ambicje zostały obudzone. We wrocławskim „Słowie Polskim” ukazał się artykuł pod znamiennym tytułem „Zielona Góra chce mieć teatr”. Grupy teatralne powstawały i upadały. Wyróżniały się dwa zespoły: „Teatr Kolejarza”, utworzony przez Andrzeja Romańczaka i aktywny w latach 1946-1949, oraz działająca przy Polskiej Wełnie „Nowa Reduta”. Z tych dwóch zespołów w roku 1951 powołany został Miejski Teatr Zielonogórski. Pierwszym dyrektorem i kierownikiem artystycznym zawodowej sceny została przedwojenna aktorka Róża Gella-Czerska. 24 listopada 1951 roku w sali Teatru Miejskiego w Zielonej Górze odbyła się uroczysta premiera „Zemsty” Aleksandra Fredry w reżyserii Gelli-Czerskiej. Scenografię zaprojektował Antoni Marr, a w rolę Cześnika wcielali się naprzemiennie Karol Hruby oraz Stanisław Cynarski. Ten ostatni stał się prawdziwą ikoną zielonogórskiego teatru, z którym pozostał związany aż do śmierci w 1970 roku; jego imieniem nazwano później Dużą Scenę. „Zemsta” podbiła serca miejscowej publiczności – wystawiona 25 razy, przyciągnęła 9560 widzów. Jeden z recenzentów stwierdził, że „mozolna i w ciężkich początkowo warunkach prowadzona praca wydała piękne owoce” (za: Wiktor, Inauguracyjne przedstawienie Teatru Ziemi Lubuskiej. Zemsta Fredry na scenie zielonogórskiej, „Gazeta Zielonogórska” 1951, nr 316). Od marca następnego roku dyrekcję i kierownictwo artystyczne objął scenograf i reżyser Stanisław Cegielski. Publiczność oglądała między innymi „Powrót posła”, „Śluby panieńskie” i „Wesele Figara”. Repertuar z tego okresu można dziś łatwo oceniać jako staroświecki i „szkolny”, ale pamiętajmy, na jakie czasy przypadł pionierski etap działalności miejscowego teatru. Adaptowanie „szacownej klasyki” na użytek sceny bywało jedyną drogą ucieczki od socrealistycznej konwencji. W styczniu 1954 roku funkcję dyrektora objął Zbigniew Koczanowicz, który zaprosił do współpracy literackiej Stanisława Hebanowskiego, zaangażował stałego kierownika literackiego i stałego scenografa, a także sprowadził z Warszawy absolwentów Liceum Techniki Teatralnej. Koczanowicz „cierpliwie uczył abecadła aktorskiego, powoli wdrażał ludzi do zawodu, uparcie popularyzował teatr w społeczeństwie” – wspominał po 20 latach w rocznicowym albumie Andrzej Wróblewski. Pierwszy jubileusz w dziejach Lubuskiego Teatru to 50-lecie pracy aktorskiej Bronisława Gałęckiego-Holajdy. Grano wówczas „Żeglarza” Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Koczanowicza. A sam autor sztuki przysłał tutejszemu zespołowi oraz widzom najlepsze, najserdeczniejsze pozdrowienia. Było to w czerwcu 1955 roku. Po przychylnych recenzjach w ogólnokrajowym miesięczniku „Teatr” zielonogórska placówka wreszcie otrzymała szansę zaistnienia na scenicznej mapie Polski. Z początkiem sezonu 1956/57 odbyła się uroczystość pięciolecia teatru, na którą przybyli przedstawiciel Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Zarządu Głównego SPATiF-u. Zjawili się liczni krytycy i publicyści, a także niemiecka delegacja. Zespół zmierzył się z wielkim światowym repertuarem, wystawiając „Intrygę i miłość” Friedricha Schillera w reżyserii Koczanowicza. Poczynając od sezonu 1957/58 dyrekcję i kierownictwo artystyczne objął Zbigniew Przeradzki, a po nim – Jerzy Zegalski. Redagowane przez Zdzisława Giżejewskiego programy teatralne otrzymały nową, jednolitą szatę graficzną i stałą wkładkę – Biuletyn PTZL (Państwowego Teatru Ziemi Lubuskiej) zawierający skierowaną do publiczności ankietę. 6 grudnia 1959 roku „Awantura w Pacynkowie” była pierwszym w repertuarze spektaklem dla dzieci. Od początku 1965 roku formalnie zaczęła działać Scena Lalkowa, powołana z inicjatywy niestrudzonej, niezapomnianej Haliny Lubicz. Jedna ze scen Teatru nosi dziś jej imię.

Lata 60. upłynęły pod znakiem artystycznych triumfów Teatru Ziemi Lubuskiej, który 18 grudnia 1964 roku, podczas premiery sztuki Leona Kruczkowskiego „Pierwszy dzień wolności”
w reżyserii Krystyny Meissner, otrzymał nowe miano: Lubuski Teatr im. L. Kruczkowskiego. Do sukcesów zielonogórskiej sceny przyczynili się ówcześni dyrektorzy – Marek Okopiński, a następnie Jerzy Hoffmann. Przedstawienia z tego okresu, m.in. „Kochankowie z Werony” Jarosława Iwaszkiewicza i „Kondukt” Bohdana Drozdowskiego (oba w reżyserii Okopińskiego), „Przedziwny kochanek” Pierre’a Corneille’a w reżyserii Marii Straszewskiej czy „Powrót Odysa” Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Hoffmanna, zbierały deszcz nagród na prestiżowych festiwalach we Wrocławiu i Kaliszu. Ogólnopolską renomę zdobywali aktorzy podówczas związani z Lubuskim Teatrem: Halina Winiarska, Zdzisław Wardejn, Zygmunt Malanowicz, Józef Fryźlewicz, Wirgiliusz Gryń i Henryk Machalica. W historii LT zaczęły się również pojawiać znaczące nazwiska kierowników literackich, którzy wywarli istotny wpływ na określenie artystycznego kierunku, w jakim podążała zielonogórska scena: Stanisław Hebanowski, Stanisław Grochowiak, Jerzy Ziomek (a w późniejszych okresach także Marta Fik, Andrzej Buck czy Wojciech Śmigielski).

Jerzy Hoffmann zarządzał Lubuskim Teatrem do roku 1972. Nastąpiła epoka krótkich, dwusezonowych z reguły kadencji dyrektorskich, obejmująca lata 70. i 80. Nagrody stały się rzadsze, liczebność zespołu aktorskiego zmalała. Nie zabrakło jednak interesujących spektakli, fascynujących pozycji repertuarowych i ciekawie realizowanej pracy popularyzatorskiej. Wyróżnił się okres dyrekcji Ryszarda Żuromskiego. Wobec rozpoczętego w 1974 roku czteroletniego remontu Dużej Sceny teatr wyprowadził się z premierami do domów studenckich, rozmaitych klubów, nawet do hal fabrycznych. Znacznym rozgłosem cieszyło się chociażby „Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna” Ivo Brešana, które swoja premierę miało w Gminnym Ośrodku Kultury w Bożnowie koło Żagania.

Nawiązano także ścisłą współpracę z Katedrą Literatury Polskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze. W zwyczaj weszły nocne pokazy premierowe dla studentów z następującymi po nich wielogodzinnymi dyskusjami. Jesienią 1974 roku odbyła się ogólnopolska sesja naukowa, której przewodniczył prof. Kazimierz Wyka. Tematem były spotkania nauki o literaturze z nowymi poszukiwaniami teatru. Uczestnicy sesji obejrzeli wówczas trzy zrealizowane przez zielonogórski teatr premiery: „Kosmogonię” Jarosława Iwaszkiewicza, „Donosy rzeczywistości” Mirona Białoszewskiego i „Śmierć na raty, czyli czapa” Janusza Krasińskiego. Po kadencjach Tadeusza Pliszkiewicza i Mirosława Wawrzyniaka, na początku sezonu 1980/81 dyrekcję objęła Krystyna Meissner. Na zielonogórskiej scenie pojawili się aktorzy bardzo młodzi, zaangażowani bezpośrednio po ukończeniu w warszawskiej PWST. W repertuarze znalazły się pozycje mocne i sprawdzone reżysersko, jak np. „Pluskwa” Władimira Majakowskiego w inscenizacji samej dyrektorki. Publiczność i krytyka znów zaczęli interesować się teatrem i tym, co się w nim dzieje. Z aplauzem przyjęto monodram „O długim czekaniu” na podstawie „Józefa i jego braci” Tomasza Manna, wykonywany przez Halinę Mikołajską, a potem udział tej znakomitej aktorki w przygotowywanym przez Kazimierza Skorupskiego spektaklu „Czesław Miłosz – spotkanie”, z którym zespół jeździł także do strajkujących robotników rolnych. Sensacją była realizowana już w stanie wojennym pełna ostrych aluzji politycznych „Szkarłatna wyspa” Michaiła Bułhakowa w reżyserii Edwarda Wojtaszka. Jeszcze większe wrażenie zrobiły otwarte dla publiczności trzy próby generalne spektaklu zatytułowanego „Dlaczego?”, adaptacji zakazanej powieści Wiktora Jerofiejewa „Moskwa-Pietuszki”. Na premierę nie pozwoliła cenzura. Później dyrekcję objął Hilary Kurpanik. Następnie Marek Górski i Krzysztof Rotnicki, wreszcie Janusz Kozłowski. Od 1 kwietnia 1991 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym został Waldemar Matuszewski, który swoje stanowisko pełnił w duecie z Janem Tomaszewiczem – dyrektorem managerem.

Pięć lat tej kadencji ożywiło środowisko teatralne Zielonej Góry i okolic. Ponad dwa tysiące przedstawień i prawie pięćdziesiąt premier zagrał w tym czasie zespół teatru. Corocznie podczas Dni Zielonej Góry odbywały się Winobraniowe Spotkania Teatralne. Lubuski Teatr gościł wówczas zespoły z całej Polski, grające na scenach macierzystych LT oraz w różnych punktach miasta. Od 1995 roku z sukcesem rozwijała się nieformalna inicjatywa teatrów Zielonej Góry, Legnicy, Jeleniej Góry, Gorzowa, Olsztyna, Wałbrzycha, zwaną Unią Teatrów Zachodniej Polski, polegająca na wymianie spektakli. Zespół LT i jego przedstawienia, takie jak: Ślub, Pan Tadeusz, Modrzejewska pojawiły się na scenach Krakowa, Warszawy i innych miast Polski. Trzeba wspomnieć też o wyjazdach zagranicznych – na Litwę oraz do Francji i Niemiec. W 1996 roku Teatr obchodził swoje 45-lecie, zainaugurowane ważną dla lubuskiej sceny udaną premierą „Hamleta” Williama Szekspira z muzyką Zygmunta Koniecznego. Na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku Waldemar Matuszewski otrzymał nagrodę za reżyserię tej sztuki. We wrześniu 1998 powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Lubuskiego Teatru. Jego celem jest promocja działań teatralnych, wspieranie i pielęgnowanie tradycji. Od początku swojego istnienia Teatr prowadził działalność objazdową, obejmującą swym zasięgiem około sto pięćdziesiąt miejscowości na terenie pięciu województw. Ten model działania postanowiono utrzymać w sezonie artystycznym 1998/1999, już za kadencji Andrzeja Bucka, odwołując się do tradycji zapoczątkowanej niegdyś przez Marka Okopińskiego, a później podtrzymywanej przez Waldemara Matuszewskiego. W ówczesnym repertuarze znalazły się zarówno pozycje klasyki teatralnej, jak Mickiewiczowskie „Dziady” i „Wujaszek Wania” Antoniego Czechowa, jak i cieszące się dużym powodzeniem sztuki o charakterze rozrywkowym, np. „Apetyt na czereśnie” Agnieszki Osieckiej, „Koty” Waldemara czy „Podróże Koziołka Matołka” Kornela Makuszyńskiego.

Lubuski Teatr chciał być przyjazny dla widza, wychodzić naprzeciw jego potrzebom, być miejscem otwartym i często odwiedzanym. Dlatego na Scenie Propozycji pojawił się spektakl według scenariusza i w reżyserii Krzysztofa Rościszewskiego pt. „Narkomani”, oparty na autentycznych relacjach anonimowych osób uzależnionych oraz na Pamiętniku narkomanki Barbary Rosiek. Nie brakowało dobrej rozrywki. Farsa Raya Cooneya „Wszystko w rodzinie” w reżyserii Wojciecha Pokory miała premierę 11 października 1998 roku i długo nie schodziła z afisza. W maju koncertem Leszka Długosza zainaugurowana została działalność Sceny Piosenki Literackiej, a w porozumieniu z Teatrem Muzycznym w Poznaniu zorganizowano Scenę Muzyczną, na której prezentowano „Przeboje Muzyki Wiedeńskiej” i „Kochanków Paryża”. Działały też Scena Inicjatyw Aktorskich oraz Scena Impresaryjna. Dziewięć lat kadencji Andrzeja Bucka obfitowało we współczesną dramaturgię. Na afiszu pojawiały się nazwiska autorów takich jak Ireneusz Kozioł, Petr Zelenka, Yasmina Reza czy Marek Hłasko i Jerzy Pilch (sceniczna adaptacja „Tysiąca wielkich miast”, wyreżyserowana przez Jacka Głomba i zatytułowana „Zabijanie Gomułki”, została obsypana nagrodami). W październiku 2007 dyrektorem zielonogórskiej sceny został Robert Czechowski. Postawił na urozmaicony repertuar, zgodny z rozwijaną przez niego koncepcją „szlachetnego eklektyzmu” i zamiarem dotarcia do zróżnicowanej widowni. Jednocześnie realizował ideę „teatru wartości”, skłaniającego widzów do refleksji, która coraz bardziej gubi się w świecie kultury masowej. Mocnym wejściem repertuarowym Czechowskiego była Wizyta starszej pani Friedricha Dürrenmatta, a kolejnym sukcesem reżysera – „Stworzenia sceniczne” April de Angelis, nagrodzone na festiwalach w Jeleniej Górze i Brześciu. W kwestiach aktorskich skupiono się na tworzeniu kreacji zespołowych, które dawały pole do popisu wielu wykonawcom i ujawniały coraz więcej nowych talentów. Wielkim uznaniem widzów cieszyły się „Przyjazne dusze” Pam Valentine w reżyserii Czechowskiego, „Chory z urojenia” Moliera w reżyserii Pawła Aignera, a także monodram „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu” Érica-Emmanuela Schmitta w reżyserii Zbigniewa Najmoły. Współpraca LT z Janem Szurmiejem zaowocowała spektaklami, które idealnie trafiły w gusta publiczności. Jego „Piaf”, „Siostrunie” i „Ach! Odessa – Mama…” regularnie wracają na afisz i są gościnnie prezentowane na scenach całej Polski. Młody, żywiołowy zespół aktorski zaistniał w festiwalowej świadomości dzięki spektaklowi „Gdy przyjdzie sen. Tragedia miłosna”. Dzieło duetu Katarzyna Dworak i Paweł Wolak (PiK) zostało uhonorowane siedmioma nagrodami (w tym Grand Prix) na XVI Ogólnopolskim Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu.

W ostatnich latach teatr współpracuje ze swoimi odpowiednikami z Czech, Słowacji i Niemiec, uczestniczy w festiwalach różnorodnego formatu teatralnego. Zapoczątkowany w 2011 Festiwal Pro Vinci pozwolił publiczności zielonogórskiej oglądać najciekawsze przedstawienia teatrów regionalnych z całego kraju. O niemieckiej inscenizacji „Kaliguli” Alberta Camusa w reżyserii Czechowskiego pisano: „to jedna z najbardziej znaczących inscenizacji ostatnich lat w Chemnitz”. Lubuski Teatr żyje dzięki temu, że działa na rzecz społeczności lokalnej i wchodzi w nieustanny dialog z publicznością, w tym również z mieszkańcami małych miejscowości, którzy na co dzień mają utrudniony dostęp do kultury. Świadectwem współpracy LT z organizacjami pozarządowymi pozostaje m.in. nagroda w konkursie „Biznes Wrażliwy Społecznie”, zdobyta w 2017 roku. W teatralnej przestrzeni jest też miejsce na edukację. W 2018 roku uruchomione zostało Laboratorium Twórcze, do którego teatr zaprasza najmłodszych na warsztaty i czytanie bajek. Dyskusje, spotkania autorskie, czytania performatywne – te oraz inne wydarzenia mają za zadanie obudowywać kolejne premiery i inicjatywy teatru o nowe konteksty.

Od 2020 roku Lubuski Teatr prowadzi liczne działania w ramach programu Przestrzenie Sztuki, realizowanego pod auspicjami Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego przez Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego oraz Instytut Muzyki i Tańca. Jednym z głównych założeń tego projektu, który doskonale sprawdził się w erze pandemii, jest umożliwienie dostępu do kultury jak najszerszemu gronu odbiorców przy jednoczesnym poszerzaniu ich świadomości kulturalnej. Stąd idee Teatru Wędrownego, warsztatów i zabaw artystyczno-sensorycznych dla dzieci czy spotkań on-line z aktorami. Przed zielonogórską sceną nowy rozdział. Tworzyć go będą Scena Letnia i Scena Lalkowa. To duża inwestycja, która oprócz zmian w topografii teatralnego miasta znacząco poszerzy ofertę repertuarową. Na lubuskich widzów czekają teatralne wędrówki w nowe miejsca, na nieznane tereny. Dziś nikt nie wyobraża sobie, by teatru w Zielonej Górze zabrakło. Tutejsza scena łączy pokolenia, wychodząc do najrozmaitszych widzów. Przybliża swój świat także tym, dla których ta sfera dotąd była nieznana i obca.

DYREKTORZY LUBUSKIEGO TEATRU W ZIELONEJ GÓRZE

Róża Gella-Czerska
15 X – 31 XII 1951 kierownik artystyczny

Karol Hruby
1 I – 28 II 1952 kierownik artystyczny

Stanisław Cegielski
1 III 1952 – 31 XII 1953 dyrektor i kierownik artystyczny

Zbigniew Koczanowicz
1 I 1954 – 30 IX 1957 dyrektor i kierownik artystyczny

Zbigniew Przeradzki
1 VIII 1957 – 30 IX 1958 dyrektor i kierownik artystyczny

Jerzy Zegalski
1 VI 1958 – 30 IX 1960 dyrektor i kierownik artystyczny

Marek Okopiński
1 X 1960 – 30 VI 1963 dyrektor i kierownik artystyczny

Bohdan Czechak
1 VII 1963 – 30 VI 1964 dyrektor i kierownik artystyczny

Wiesław Mirecki
1 VII 1964 – 30 VI 1965 dyrektor i kierownik artystyczny

Zbigniew Stok
1 VII 1965 – 30 VI 1967 dyrektor i kierownik artystyczny

Jerzy Hoffmann
1 VII 1967 – 31 VII 1972 dyrektor i kierownik artystyczny

Stanisław Biliński
1 IX 1972 – 30 VIII 1974 dyrektor i kierownik artystyczny

Ryszard Żuromski
1 IX 1974 – 30 VIII 1976 dyrektor i kierownik artystyczny

Tadeusz Pliszkiewicz
1 IX 1976 – 31 XII 1978 dyrektor i kierownik artystyczny

Mirosław Wawrzyniak
1 I 1979 – 30 X 1980 dyrektor i kierownik artystyczny

Krystyna Meissner
1 XI 1980 – 30 VIII 1983 dyrektor i kierownik artystyczny

Hilary Kurpanik
1 IX 1983 – 16 XII 1985 dyrektor i kierownik artystyczny

Marek Górski
16 IV 1985 – 31 I 1989 dyrektor naczelny

Krzysztof Rotnicki
16 IV 1985 – 31 I 1989 dyrektor artystyczny

Janusz Kozłowski
1 III 1990 – 15 V 1991 dyrektor i kierownik artystyczny

Waldemar Matuszewski
16 V 1991 – 31 VIII 1996 dyrektor naczelny i artystyczny

Jan Tomaszewicz
16 V 1991 – 31 VIII 1995 dyrektor manager

Piotr-Bogusław Jędrzejczak
1 IX 1996 – 18 V 1998 dyrektor naczelny i artystyczny

Andrzej Buck
18 V 1998 – 18 X 2007 dyrektor naczelny i artystyczny

Robert Czechowski
od 19 X 2007 dyrektor Lubuskiego Teatru

Standardy ochrony małoletnich w LT

Załącznik nr 1
do Zarządzenia Nr 82024 Dyrektora Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze
z dnia 05 sierpnia 2024 r.

Standardy ochrony małoletnich
w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze

Niniejsza procedura określa najważniejsze zasady i założenia związane z zapewnieniem maksymalnego poziomu bezpieczeństwa małoletnich, uczestniczących w spektaklach, warsztatach teatralnych, zajęciach z edukacji artystycznej, które organizowane są przez Lubuski Teatr, zwanym dalej „Teatrem”, a także gwarantujące najwyższy poziom ochrony małoletnich przed zachowaniami niepożądanymi. Naczelną zasadą wszystkich działań podejmowanych przez członków personelu Teatru, jest działanie dla dobra małoletniego i w jego najlepszym interesie. Personel Teatru traktuje małoletniego z szacunkiem oraz w miarę możliwości uwzględnia jego potrzeby. Niedopuszczalne jest stosowanie przez członka personelu Teatru wobec małoletniego przemocy - w jakiejkolwiek formie.

Rozdział 1

Postanowienia ogólne

§ 1

Standardy ochrony małoletnich w Teatrze, zostały opracowane w związku z obowiązkami prawnymi nałożonymi ustawą z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich.
Celem wprowadzenia standardów ochrony małoletnich w Teatrze jest:
1. zapewnienie wszystkim małoletnim ochrony przed krzywdzeniem i ustalenie procedur udzielania im wsparcia,
2. zapewnienie wszystkim osobom wchodzącym w skład personelu Teatru, niezbędnych informacji i kompetencji, aby umożliwić im wywiązanie się z obowiązków w zakresie dbałości o dobro małoletniego i ochrony małoletniego przed przemocą,
3. zapewnienie małoletnim oraz ich rodzicom lub opiekunom, niezbędnych informacji
  na temat zasad obowiązujących w Teatrze oraz możliwości uzyskania wsparcia
  w sytuacji podejrzenia, że małoletni doświadcza krzywdzenia.
Ilekroć w niniejszym dokumencie jest mowa o:

krzywdzeniu małoletniego - należy rozumieć każde zachowanie względem małoletniego, które stanowi wobec niego czyn zabroniony, zaniechanie (zamierzone lub niezamierzone), działanie lub zaniechanie a także każdy jego rezultat, skutkujący naruszeniem praw, swobody, dóbr osobistych małoletniego i zakłóceniem jego rozwoju; wyróżnia się następujące, podstawowe formy krzywdzenia:

a) przemoc fizyczna - należy przez to rozumieć każde celowe użycie siły fizycznej skierowane przeciwko innej osobie, mające na celu przekroczenie jej granicy ciała, w szczególności bicie, popychanie, szarpanie;

b) przemoc psychiczna - należy przez to rozumieć powtarzający się wzorzec zachowania w stosunku do małoletniego, mający na celu wywołanie u niego pogorszenie samopoczucia/samooceny, spowodowanie poczucia zagrożenia,
w szczególności zachowanie polegające na wyśmiewaniu małoletniego, karanie przez odmowę szacunku/zainteresowania, stała krytyka, izolacja społeczna, degradacja werbalna (np. wyzywanie, poniżanie, upokarzanie, zawstydzanie), stosowanie gróźb;

c) przemoc seksualna - należy przez to rozumieć każdą formę zaangażowania innej osoby w aktywność seksualną, na którą nie wyraża ona zgody lub nie jest wstanie
w pełni zrozumieć i wyrazić (udzielić) świadomej zgody,

d) przemoc domowa - należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków rodziny, a także innych osób wspólnie zamieszkujących lub gospodarujących,
w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienie i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą,

e) zaniedbywanie dziecka - to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie fizycznych i/lub psychicznych potrzeb dziecka. Może przyjmować formę nierespektowania praw dziecka, co w rezultacie prowadzi do zaburzeń w jego zdrowiu i/lub rozwoju.

Do zaniedbywania dziecka dochodzi w relacjach dziecka z osobą zobowiązaną
do opieki, wychowania, troski i ochrony,

f) przemoc rówieśnicza (nękanie rówieśnicze) - należy przez to rozumieć sytuację, gdy dziecko doświadcza różnych form nękania ze strony rówieśników, obejmujących działania bezpośrednie lub z użyciem technologii komunikacyjnych (np. za pośrednictwem Internetu i/lub telefonów komórkowych), przy czym szkodliwe działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a sprawca bądź grupa sprawców mają przewagę nad pokrzywdzonym;

małoletnim - należy przez to rozumieć osobę, która nie ukończyła 18 roku życia;
Dyrektorze Teatru - należy przez to rozumieć Dyrektora Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze;
Teatr - należy przez to rozumieć Lubuski Teatr w Zielonej Górze,
personelu - należy przez to rozumieć wszystkie osoby zatrudnione, współpracujące lub świadczące usługi w Teatrze, które biorą udział w procesie organizacji i realizacji spektakli, warsztatów teatralnych, zajęć z edukacji artystycznej, w których uczestniczą lub mogą uczestniczyć małoletni lub mogą mieć kontakt z małoletnim przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków bądź uczestniczą w procedurze zatrudniania;
standardach - należy przez to rozumień niniejsze Standardy ochrony małoletnich
w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze;
zatrudnieniu - należy przez to rozumieć nawiązanie współpracy z jakąkolwiek osobą
na podstawie umowy o pracę, powołania, mianowania lub umowy cywilnoprawnej;
podjęciu innej współpracy - należy przez to rozumieć staż zawodowy, praktyki zawodowe, wolontariat, itp.;
cudzoziemcu - należy przez to rozumieć osobę posiadającą obywatelstwo innego państwa niż Rzeczpospolita Polska, która ubiega się o zatrudnienie w Teatrze lub podjęcie innej współpracy;
opiekunie - należy przez to rozumieć przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego.

Obowiązek przestrzegania standardów dotyczy każdego członka personelu.
Dla potrzeb przeciwdziałania krzywdzeniu małoletnich, personel podejmuje działania określone standardami, również w sytuacji zaobserwowania lub powzięcia informacji,
o krzywdzeniu małoletniego przez dorosłe osoby trzecie lub przez innych małoletnich.
Za wdrożenie, monitorowanie przestrzegania, ocenę realizacji standardów w poszczególnych komórkach organizacyjnych Teatru, odpowiedzialni są ich kierownicy,
a także osoby na stanowiskach samodzielnych - w zakresie wykonywanych przez nich obowiązków służbowych.
Osobą odpowiedzialną w Teatrze za:
1. nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów w Teatrze,
2. ocenę realizacji standardów w Teatrze,
3. dokonywanie przeglądów i aktualizacji standardów,
4. przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach zagrażających małoletnim i udzielanie im wsparcia, w tym za prowadzenie rejestru takich zgłoszeń,
5. prowadzenie interwencji,
6. szkolenie personelu w zakresie prawidłowego stosowania standardów, jest osoba zatrudniona w Teatrze na stanowisku Głównego specjalisty ds. kadr.
Przed zatrudnieniem w Teatrze jakiekolwiek osoby lub podjęciem innej współpracy z jakąkolwiek osobą, która będzie brała udział w procesie organizacji i realizacji spektakli, warsztatów teatralnych, zajęć z edukacji artystycznej, w których uczestniczą lub mogą uczestniczyć małoletni lub będzie mogła mieć kontakt z małoletnim przy wykonywaniu powierzonych obowiązków, należy:
1. uzyskać informację z Rejestru Sprawców Przestępstw Na Tle Seksualnym, w celu ustalenia, czy dana osoba figuruje w tym rejestrze,
2. zobowiązać tą osobę do dostarczenia aktualnego zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie przestępstw określonych w rozdziale XIX i XXV Kodeksu karnego, w art. 189a i art. 207 Kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r.
  o przeciwdziałaniu narkomanii lub za odpowiadające tym przestępstwom czyny zabronione, określone w przepisach prawa obcego.
W przypadku zatrudniania cudzoziemca lub podejmowania z cudzoziemcem innej współpracy, oprócz zaświadczenia wskazanego w ust. 8 pkt 2 niniejszego paragrafu, zobowiązany on jest do:
1. przedstawienia Dyrektorowi Teatru dodatkowo informacji z rejestru karnego państwa obywatelstwa, uzyskiwanej do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej, związanej z kontaktami z dziećmi,
2. złożenia Dyrektorowi Teatru oświadczenia o państwie lub państwach, w których zamieszkiwał w ciągu ostatnich 20 lat, innych niż Rzeczpospolita Polska i państwo obywatelstwa, oraz jednocześnie przedłożenia Dyrektorowi Teatru informacji
  z rejestrów karnych tych państw, uzyskiwanych do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej - związanej z kontaktami z dziećmi.
Jeżeli prawo państwa, o którym mowa w ust. 9 pkt 1 i pkt 2 niniejszego paragrafu,
nie przewiduje wydawania informacji do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej związanej z kontaktami z dziećmi, cudzoziemiec przedkłada informację z rejestru karnego tego państwa.
W przypadku gdy prawo państwa, z którego ma być przedłożona informacja, o której mowa w ust. 9 pkt 1 i pkt 2 niniejszego paragrafu, nie przewiduje jej sporządzenia lub w danym państwie nie prowadzi się rejestru karnego, cudzoziemiec składa Dyrektorowi Teatru oświadczenie o tym fakcie wraz z oświadczeniem, że nie był prawomocnie skazany w tym państwie za czyny zabronione odpowiadające przestępstwom określonym w rozdziale XIX i XXV Kodeksu karnego, w art. 189a i art. 207 Kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz nie wydano wobec niego innego orzeczenia, w którym stwierdzono, iż dopuścił się takich czynów zabronionych, oraz że nie ma obowiązku wynikającego z orzeczenia sądu, innego uprawnionego organu lub ustawy, stosowania się do zakazu zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez małoletnich, lub z opieką nad nimi.
Oświadczenia, o których mowa w ust. 9 pkt 2 i ust. 11 niniejszego paragrafu, składane są pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta zastępuje pouczenie o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.
W Teatrze może zostać zatrudniona / podjąć inną współpracę - wyłącznie osoba, która nie figuruje w Rejestrze Sprawców Przestępstw Na Tle Seksualnym, a także dostarczyła aktualne zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego potwierdzające, że nie jest skazana za przestępstwa. W przypadku cudzoziemca może on zostać zatrudniony w Teatrze / podjąć inną współpracę, jeżeli dodatkowo nie figuruje on w rejestrach wskazanych odpowiednio w ust. 9-11 niniejszego paragrafu.

Rozdział 2

Zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnimi a personelem

§ 2

Podstawową zasadą przy czynnościach podejmowanych przez personel Teatru - w kontaktach z małoletnimi - jest działanie na rzecz ich dobra.
Każdy członek personelu Teatru - w kontakcie z małoletnim:

przedstawia się i mówi, kim jest, jaka jest jego rola w ramach realizowanych spektakli, zajęć, warsztatów,
traktuje małoletniego z szacunkiem, zachowując w kontakcie z małoletnim spokój
i cierpliwość, a także okazuje zrozumienie dla jego trudności, problemów i potrzeb,
komunikuje się z małoletnim w sposób życzliwy i cierpliwy, okazując empatię i dobrą wolę w rozmowie,
przekazuje małoletniemu informacje w sposób dostosowany do jego wieku, ewentualnej niepełnosprawności, przy użyciu prostego języka,
korzysta z alternatywnych form komunikacji z małoletnim, który tego potrzebuje,
stwarza możliwość małoletniemu do wyrażania swojego zdania oraz zapewnia małoletniemu prawo do bycia wysłuchanym.

Nie należy krzyczeć na małoletniego, z wyjątkiem szczególnych przypadków wynikających z bezpieczeństwa małoletniego lub innych osób.
W celu uczestniczenia małoletniego w realizowanych spektaklach, zajęciach, warsztatach, należy uzyskać zgodę jego opiekuna.
Członkowie personelu:

zwracają uwagę na czynniki ryzyka i symptomy krzywdzenia małoletnich,
zobowiązani są do równego traktowania małoletnich ze względu na ich płeć, orientację seksualną, sprawność/niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy, religijny i światopogląd,
unikają faworyzowania małoletnich bez względu na przyczynę.

W przypadku pracy z małoletnim, które doświadczyło krzywdzenia, w tym seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania, należy zachować ostrożność i dystans w celu ochrony małoletniego.
Kontakty z małoletnim dopuszczalne są tylko w zakresie obejmującym jego uczestnictwo w organizowanych zajęciach/warsztatach oraz powinny odbywać się wyłącznie
w godzinach pracy.

Rozdział 3

Katalog zachowań zabronionych

§ 3

Zabrania się personelowi Teatru:

stosowania jakiejkolwiek formy lub postaci przemocy wobec małoletnich (zarówno przemocy fizycznej, jak i werbalnej), polegającej w szczególności na stosowaniu kontaktu fizycznego o charakterze agresywnym, krytyki lub obraźliwego bądź dyskryminującego zachowania, a także krzywdzenia małoletnich w jakiejkolwiek innej formie,
zachowań, które mogą zostać odebrane - jako poniżenie małoletniego,
ignorowania i bagatelizowania potrzeb małoletniego, związanych z udziałem w organizowanych zajęciach / warsztatach,
dotykania małoletnich w sposób, który mógłby zostać nieprawidłowo zinterpretowany lub który wykracza poza uzasadnioną potrzebę,
szturchać, popychać ani w jakikolwiek sposób naruszać integralności fizycznej małoletniego.
kontaktowania się bezpośrednio z małoletnim, w zakresie wykraczającym poza granice wskazane w § 2 ust. 7,
nawiązywania z małoletnim jakichkolwiek relacji wykraczających poza jego uczestnictwo w organizowanych zajęciach / warsztatach, w tym relacji o charakterze naruszającym zasady współżycia społecznego lub dobre obyczaje,
lekceważyć lub powierzchownie, nieuważnie traktować zgłaszaną przez małoletniego potrzebę wsparcia i pomocy,

Członek personelu nie może ujawniać informacji wrażliwych dotyczących małoletniego wobec osób nieuprawnionych. Informacje wrażliwe obejmują wizerunek małoletniego, informacje o jego sytuacji rodzinnej, ekonomicznej, medycznej, opiekuńczej i prawnej.

Rozdział 4

Zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnimi, w tym zachowania niedozwolone

§ 4

Podstawową zasadą relacji między małoletnimi jest działanie z szacunkiem, uwzględniające godność i potrzeby małoletnich.
Standardem jest tworzenie atmosfery w ramach organizowanych zajęć/warsztatów, która promuje tolerancję i poczucie odpowiedzialności za swoje zachowanie.
Małoletni angażowani są w działania, w których mają możliwość aktywnego uczestniczenia, podejmowania współdziałania i rozwijania podejścia zespołowego, w tym kształtującego pozytywne relacje z małoletnimi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
W relacjach między małoletnimi niedozwolone jest w szczególności:
1. stosowanie przemocy w jakiejkolwiek formie,
2. używanie wulgarnego, obraźliwego języka, gestów, żartów, kierowanie obraźliwych uwag,
3. upokarzanie, obrażanie, znieważanie innych małoletnich,
4. stosowanie zastraszania i gróźb,
5. utrwalanie wizerunku innych małoletnich poprzez ich nagrywanie (również fonii) i fotografowanie, z zastrzeżeniem postanowień Rozdziału 9 zawierającego Zasady ochrony wizerunku małoletniego,
6. posiadanie i przekazywanie jakichkolwiek środków niedozwolonych, w tym alkoholu, papierosów, środków odurzających.
W przypadku podejrzenia krzywdzenia małoletniego przez innego małoletniego, uczestniczącego w spektaklach, warsztatach teatralnych, zajęciach z edukacji artystycznej organizowanych przez Teatr, należy w pierwszej kolejności przeprowadzić rozmowę z małoletnim podejrzewanym o krzywdzenie, a także oddzielnie z małoletnim poddawanym krzywdzeniu, jak również porozmawiać z innymi osobami mającymi wiedzę o zdarzeniu. W zależności od poczynionych ustaleń, należy rozważyć podjęcie działań interwencyjnych, opisanych w rozdziale 5.

Rozdział 5

Zasady i procedura podejmowania interwencji w sytuacji podejrzenia krzywdzenia małoletniego oraz osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń i informowanie odpowiednich instytucji

§ 5

Zagrożenie bezpieczeństwa małoletnich może przybierać różne formy, z wykorzystaniem różnych sposobów kontaktu i komunikowania. W celu identyfikacji zagrożenia bezpieczeństwa małoletniego, przyjmuje się następującą kwalifikację takich zagrożeń:

popełniono przestępstwo na szkodę małoletniego, np. wykorzystanie seksualne, znęcanie się nad małoletnim,
doszło do innej formy krzywdzenia, niebędącej bezpośrednio przestępstwem, takiej jak np. krzyk, kary fizyczne, poniżanie, itp.,
doszło do zaniedbania potrzeb życiowych małoletniego (np. związanych z żywieniem, higieną czy zdrowiem).

W każdym przypadku podejrzenia, że małoletni jest krzywdzony, należy - w pierwszej kolejności - zadbać o bezpieczeństwo małoletniego, poprzez podjęcie możliwych działań zmierzających do odseparowania go od osoby podejrzewanej o krzywdzenie.
Członek personelu, który podejrzewa, że małoletni jest krzywdzony ma obowiązek niezwłocznego sporządzenia notatki służbowej i przekazania jej osobie wyznaczonej do prowadzenia interwencji a w razie jej nieobecności - Dyrektorowi Teatru. Notatka może mieć formę pisemną lub elektroniczną (e-mail).
Jeżeli podejrzaną o krzywdzenie jest osoba wyznaczona do prowadzenia interwencji, wówczas interwencja prowadzona jest przez Dyrektora Teatru.
Jeżeli podejrzanym o krzywdzenie małoletniego jest członek personelu, Dyrektor Teatru niezwłocznie podejmuje decyzję o odsunięciu takiej osoby, od wszelkich form kontaktu z małoletnimi - do czasu wyjaśnienia sprawy.
W przypadku podejrzenia, że małoletni jest krzywdzony, należy powiadomić opiekuna dziecka, a w sytuacji gdy osobą podejrzewaną o krzywdzenie jest opiekun małoletniego, należy powiadomić niekrzywdzącego opiekuna.
W zależności od sytuacji i potrzeby - interwencja prowadzona jest przez osobę wyznaczoną do podejmowania interwencji we współpracy z Dyrektorem Teatru, osobą dokonującą zgłoszenia oraz innymi osobami, których współpraca okaże się konieczna
w danej sytuacji.
O każdym zgłoszeniu możliwości wystąpienia krzywdzenia małoletniego, osoba odpowiedzialna za przyjęcie zgłoszenia, informuje Dyrektora Teatru, w celu podjęcia decyzji w przedmiocie złożenia zawiadomienia, o podejrzeniu popełnienia przestępstwa do właściwej miejscowo jednostki Policji lub Prokuratury.
W przypadku zaobserwowania, że przedstawiciel ustawowy małoletniego zaniedbuje jego potrzeby psychofizyczne lub rodzina jest niewydolna wychowawczo, stosuje przemoc wobec małoletniego bądź godzi się na jej stosowanie, lub w inny sposób krzywdzący małoletniego - sobie nie radzi, należy w przypadku:

ubóstwa - porozmawiać z przedstawicielem ustawowym małoletniego i poinformować go o możliwościach wsparcia, w szczególności o ośrodkach pomocy społecznej,
zaniedbania - poinformować przedstawiciela ustawowego małoletniego, o możliwości wsparcia psychologicznego, w szczególności o telefonach zaufania, poradniach oraz specjalistach, mogących udzielić wsparcia rodzinie,
przemocy - wszcząć procedurę Niebieskiej Karty, a także podjąć czynności opisane
w ust. 11 niniejszego paragrafu.

W przypadku, gdy z rozmowy z przedstawicielem ustawowym małoletniego wynika, że nie jest on zainteresowany pomocą małoletniemu, ignoruje zdarzenie bądź stan psychofizyczny małoletniego lub w inny sposób nie wspiera małoletniego, który doświadczył krzywdzenia, Dyrektor Teatru sporządza wniosek o wgląd w sytuację rodziny, który kieruje do właściwego sądu rodzinnego.
W przypadku podejrzenia, że istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa na małoletnim, Dyrektor Teatru sporządza zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa i przekazuje je do właściwej miejscowo jednostki Policji lub Prokuratury.
W przypadku podejrzenia, że życie małoletniego jest zagrożone lub grozi mu ciężki uszczerbek na zdrowiu należy niezwłocznie poinformować odpowiednie służby (policja, pogotowie ratunkowe), dzwoniąc pod numer 112 lub 999 (pogotowie ratunkowe). Poinformowania służb dokonuje członek personelu, który pierwszy powziął informację
o wystąpieniu takiego zagrożenia.
Podejmowanie czynności opisanych w ust. 2 -12 niniejszego paragrafu, dokumentowane są w postaci karty interwencji, której wzór stanowi załącznik nr 1. Karta interwencji wraz z notatką dotyczącą zgłoszenia oraz innymi dokumentami wytworzonymi w ramach interwencji, przechowywane są wspólnie w ramach sprawy, utworzonej przez pracownika wyznaczonego do prowadzenia interwencji.
Każda osoba wchodząca w skład personelu Teatru, która uzyska informację lub podejrzewa, że małoletni doznał znęcania fizycznego, psychicznego lub wykorzystania seksualnego, zobowiązana jest do zachowania szczególnej ostrożności i taktu - w kontaktach z tym małoletnim.
W miejscu organizacji zajęć/warsztatów - w przestrzeni ogólnodostępnej - wywiesza się informację o ogólnopolskich telefonach pomocy dla osób pokrzywdzonych przestępstwami oraz przemocą w rodzinie:

ogólnopolski telefon dla osób pokrzywdzonych przestępstwem +48 222 309 900;
Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” 800 120 002;
Telefon Zaufania Dla Dzieci i Młodzieży 116 111.

Rozdział 6

Zasady aktualizacji i przeglądów standardów oraz przygotowanie członków zespołu do ich stosowania

§ 6

Aktualizację standardów dokonuje się adekwatnie do potrzeb wynikających z konieczności dostosowania jej zapisów, z powodu nowelizacji przepisów prawa lub zmieniającej się sytuacji faktycznej.
Przeglądu standardów dokonuje się są nie rzadziej niż raz na 24 miesiące, co należy udokumentować stosowną notatka służbową, przekazywaną do wiadomości Dyrektora Teatru.
Członkowie personelu, małoletni lub ich opiekunowie mogą w każdym czasie przekazywać osobie zatrudnionej na stanowisku Głównego specjalisty ds. kadr swoje uwagi dotyczące zmiany/aktualizacji standardów.
Ocenę realizacji standardów w Teatrze, przeprowadza się raz na 24 miesiące, w formie ankiety monitorującej poziom realizacji standardów. Wzór ankiety stanowi załącznik nr 2 do standardów.
W zależności od potrzeb, w tym w razie ustalenia, że stopień znajomości standardów wśród członków personelu jest niewystarczający, Dyrektor Teatru może podjąć decyzję,
o przeprowadzeniu szkolenia personelu lub jego części, w zakresie obejmującym prawidłowe stosowania zasad objętych standardami.

Rozdział 7

Zasady udostępniania standardów

§ 7

1. Standardy stanowią dokument ogólnodostępny. Standardy podlegają udostępnieniu:

1) w budynku Teatru w sekretariacie,

2) na stronie internetowej Teatru.

2. W oparciu o standardy opracowano ich wersję skróconą, zawierającą informacje istotne dla małoletnich. Skrócona wersja standardów stanowi załącznik nr 3. Skrócona wersja standardów podlega udostępnieniu, w sposób wskazany w ust. 1 niniejszego paragrafu.

Rozdział 8

Zasady ustalania planu wsparcia małoletniego po ujawnieniu krzywdy.

§ 8

Po ujawnieniu krzywdzenia małoletniego, Dyrektor Teatru kontaktuje się z przedstawicielem ustawowym małoletniego lub jego opiekunem faktycznym, w celu uzyskania zgody i ustalenia planu wsparcia małoletniego. W przypadku, gdy przedstawiciel ustawowy małoletniego lub jego opiekun faktyczny - jest osobą krzywdzącą dziecko, wówczas plan należy opracować w porozumieniu z niekrzywdzącym przedstawicielem ustawowym małoletniego lub jego opiekunem faktycznym.
Jeżeli po ujawnieniu krzywdzenia małoletniego, zostanie on objęty opieką/nadzorem przez właściwy organ/instytucję państwową / samorządową, plan wsparcia małoletniego podlega opracowaniu, pod warunkiem, że będzie on mógł być realizowany przez Teatr.
O ile to będzie możliwe - ustalając plan wsparcia - Dyrektor Teatru wysłuchuje zdania małoletniego i je uwzględnia.

Rozdział 9

Zasady ochrony wizerunku małoletniego.

§ 9

Wizerunek małoletniego podlega ochronie.
Członek personelu nie może utrwalać wizerunku małoletnich (filmowanie, nagrywanie głosu, fotografowanie) dla potrzeb prywatnych. Dotyczy to także umożliwienia osobom trzecim utrwalenia wizerunków małoletnich. Utrwalanie wizerunku małoletnich jest możliwe wyłącznie na potrzeby Teatru oraz za zgodą opiekuna, która musi zostać udzielona w formie pisemnej. Członek personelu jest zobowiązany każdorazowo do poinformowania opiekuna oraz małoletniego - o celu utrwalenia wizerunku.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa na terenie Teatru, a także ochrony mienia, w Teatrze stosowany jest monitoring wizyjny z wykorzystaniem kamer, umożliwiający rejestrację obrazu.

Rozdział 10

Zasady bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych

§ 10

1. Infrastruktura sieciowa w instytucji umożliwia dostęp do Internetu, wyłącznie pełnoletnim pracownikom.

2. Instytucja nie zapewnia małoletnim dostępu do Internetu.

3. Instytucja nie udostępnia osobom innym niż pracownicy, w tym małoletnim, komputerów lub innych urządzeń przenośnych ze swobodnym dostępem do Internetu.

4. Sieć jest monitorowana tak, aby możliwe było zidentyfikowanie sprawców ewentualnych nadużyć.

5. Rozwiązania organizacyjne w instytucji bazują na aktualnych standardach bezpieczeństwa.

Rozdział 11

Postanowienia końcowe.

§ 11

Standardy wchodzą w życie z dniem ich ogłoszenia.

Załącznik nr 1 do Standardów ochrony małoletnich w Teatrze

Karta interwencji

Imię i nazwisko dziecka:

…………………………………………………………………………………………………

Przyczyna interwencji (forma krzywdzenia) – opis:

…………………………………………………………………………………………………

Osoba zawiadamiająca o podejrzeniu krzywdzenia:

…………………………………………………………………………………………………

Działania podjęte wobec dziecka:

…………………………………………………………………………………………………

.....................................................................................................................................................

…………………………………………………………………………………………………

Ustalenia planu pomocy (jeśli dotyczy):

…………………………………………………………………………………………………

Spotkania z opiekunami dziecka (opis, w tym podjęte ustalenia):

…………………………………………………………………………………………………

Interwencja prawna (właściwe zakreślić)

zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa,
wniosek o wgląd w sytuację dziecka/rodziny,
inny rodzaj interwencji. Jaki? (opis) ....................................................................
..............................................................................................................................

Dane dotyczące interwencji (nazwa i adres organu, do którego zgłoszono interwencję) i data interwencji

…………………………………………………………………………………………………

Wyniki interwencji: działania organów wymiaru sprawiedliwości, jeśli uzyskano informacje o wynikach/działania organizacji/działania rodziców:

…………………………………………………………………………………………………

Załącznik nr 2 do Standardów ochrony małoletnich w Teatrze

Ankieta dla członków personelu monitorująca stan znajomości standardów oraz skuteczność obowiązujących procedur.

Oceń (w skali od 1 do 10) swoją znajomość standardów ochrony dzieci (1 – niska, 10 – wysoka)
Jak oceniasz (w skali od 1 do 10) poziom znajomości wśród personelu standardów ochrony dzieci? (1 – niski, 10 – wysoki)
Oceń (w skali od 1 do 10) swoją umiejętność rozpoznawania symptomów krzywdzenia dzieci (1 – niska, 10 – wysoka)
Jak oceniasz (w skali od 1 do 10) umiejętności innych pracowników rozpoznawania symptomów krzywdzenia dzieci? (1 – niskie, 10 – wysokie)
Oceń (w skali od 1 do 10) swoją znajomość procedur reagowania na symptomy krzywdzenia dzieci (1 – niska, 10 – wysoka)
Jak oceniasz (w skali od 1 do 10) znajomość wśród personelu procedur reagowania na symptomy krzywdzenia dzieci? (1 – niska, 10 – wysoka)
Czy w Twojej ocenie konieczne jest podniesienie znajomości obowiązującej Standardów ochrony dzieci wśród pracowników? Jeśli tak, zaznacz w jakim obszarze.	zasad bezpiecznych relacji pomiędzy personelem placówki a dziećmi zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi zasad i procedur reagowania w przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka zasad ochrony wizerunku dziecka i danych osobowych zasad dostępu dzieci do Internetu
Czy w Twojej ocenie konieczne jest podniesienie znajomości obowiązujących standardów ochrony dzieci wśród wychowanków? Jeśli tak, zaznacz w jakim obszarze.	zasad bezpiecznych relacji pomiędzy personelem placówki a dziećmi zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi zasad i procedur reagowania w przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka zasad ochrony wizerunku dziecka i danych osobowych zasad dostępu dzieci do Internetu
Czy zdarzyło Ci się zaobserwować naruszenie w placówce standardów ochrony dzieci? Jeśli tak - jakie zasady zostały naruszone? (odpowiedz opisowo)
Czy zostały wówczas podjęte przez Ciebie jakieś działania? Jeśli tak – jakie, jeśli nie – dlaczego? (odpowiedz opisowo)
Co w Twojej ocenie szczególnie się sprawdza w standardach ochrony dzieci? Które zasady są trudne do realizacji? Zaproponuj zmiany i szkolenia.

Załącznik nr 3 do Standardów ochrony małoletnich w Teatrze

(wersja skrócona dla małoletnich )

Standardy ochrony małoletnich w Lubuskim Teatrze
w Zielonej Górze.

Jesteśmy instytucją kultury i chcemy żebyś u nas czuł/a się dobrze i bezpiecznie.
Naszym celem jest wspieranie i szerzenie kultury.
W naszych spektaklach, zajęciach, warsztatach możesz uczestniczyć po wyrażeniu zgody przez Twojego rodzica / opiekuna.
Wszystkim osobom z naszej instytucji możesz zadawać pytania, chętnie na nie odpowiedzą.
Nikt nie może na Ciebie krzyczeć, wyśmiewać się z Ciebie, dotykać Cię bez Twojej zgody ani fotografować.
Nikt nie powinien Cię zawstydzać, upokarzać, lekceważyć i obrażać.
Nikomu nie wolno na Ciebie krzyczeć w sytuacji innej niż wynikająca z bezpieczeństwa Twojego lub innych osób.
Nikomu nie wolno zachowywać się w Twojej obecności w sposób niestosowny. Obejmuje to używanie wulgarnych słów, gestów i żartów, czynienie obraźliwych uwag oraz wykorzystywać wobec Ciebie relacji władzy oraz jakiejkolwiek interakcji fizycznej.
Nikomu nie wolno proponować Ci alkoholu, wyrobów tytoniowych ani nielegalnych substancji, jak również używać ich w Twojej obecności.
Jeżeli zauważysz któreś z powyższych zachowań, powiedz o tym któremuś z naszych pracowników.
Cokolwiek się w Twoim życiu dzieje - nie jesteś sam. Jeżeli stosowana jest wobec Ciebie przemoc lub niechciany dotyk, to są całodobowe numery telefonów do osób, którym możesz zaufać:

Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia”: 800 120 002;
Telefon Zaufania Dla Dzieci i Młodzieży: 116 111.

Jeżeli chciał/a/byś nam coś powiedzieć co Ci się podoba lub nie podoba w naszym zachowaniu, możesz to przekazać do osoby na stanowisku Głównego specjalisty ds. kadr.(tel. 784 001 867) lub napisać na adres e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Aktualności

Nasze spektakle