SCENA KAMERALNA
WIŁY
Inspirację dla mojej pracy stanowi mitologia słowiańska i opisywane w niej Wiły– efemeryczne nimfy żyjące na polach, ukrytych głęboko w leśbej gęstwinie. Ubrane w zwiewne szaty, oddawały się ekstatycznemu tańcowi, w który wciągały napotkanych ludzL Smiałkowie nie zdawali sobie sprawy,że już nigdy nie wydostaną się z zaklętego kręgu, zostaną ,,zatańczeni” na śmierć. Praca nad projektem stała się poszukiwaniem związków pomirędzy kulturą starosłowiańską, a współczesną kulturą. Wiły stały się inspiracją oraz przedmiotem analizy .. Powstawały z dusz młodo zmarłych kob·et-samobójczyń,które nie zdążyły jeszcze wyjść za mąż. zmieniały się wtedy w pół boginki, zawireszone na granicy dwóch światów – życia i śmierci, Posiadały moc władania natu ą oraz nieskończoną energię. Powiązane z przyrodą, pozostawały w wiecznym ruchu, przyjmując często postać wirów powietrznych.
UAP POZNAŃ, WYDZIAŁ TEATRU W BYTOMIU
SCENA KAMERALNA
WIŁY
Inspirację dla mojej pracy stanowi mitologia słowiańska i opisywane w niej Wiły– efemeryczne nimfy żyjące na polach, ukrytych głęboko w leśbej gęstwinie. Ubrane w zwiewne szaty, oddawały się ekstatycznemu tańcowi, w który wciągały napotkanych ludzL Smiałkowie nie zdawali sobie sprawy,że już nigdy nie wydostaną się z zaklętego kręgu, zostaną ,,zatańczeni” na śmierć. Praca nad projektem stała się poszukiwaniem związków pomirędzy kulturą starosłowiańską, a współczesną kulturą. Wiły stały się inspiracją oraz przedmiotem analizy .. Powstawały z dusz młodo zmarłych kob·et-samobójczyń,które nie zdążyły jeszcze wyjść za mąż. zmieniały się wtedy w pół boginki, zawireszone na granicy dwóch światów – życia i śmierci, Posiadały moc władania natu ą oraz nieskończoną energię. Powiązane z przyrodą, pozostawały w wiecznym ruchu, przyjmując często postać wirów powietrznych.
UAP POZNAŃ, WYDZIAŁ TEATRU W BYTOMIU
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA KAMERALNA
WIŁY
Inspirację dla mojej pracy stanowi mitologia słowiańska i opisywane w niej Wiły– efemeryczne nimfy żyjące na polach, ukrytych głęboko w leśbej gęstwinie. Ubrane w zwiewne szaty, oddawały się ekstatycznemu tańcowi, w który wciągały napotkanych ludzL Smiałkowie nie zdawali sobie sprawy,że już nigdy nie wydostaną się z zaklętego kręgu, zostaną ,,zatańczeni” na śmierć. Praca nad projektem stała się poszukiwaniem związków pomirędzy kulturą starosłowiańską, a współczesną kulturą. Wiły stały się inspiracją oraz przedmiotem analizy .. Powstawały z dusz młodo zmarłych kob·et-samobójczyń,które nie zdążyły jeszcze wyjść za mąż. zmieniały się wtedy w pół boginki, zawireszone na granicy dwóch światów – życia i śmierci, Posiadały moc władania natu ą oraz nieskończoną energię. Powiązane z przyrodą, pozostawały w wiecznym ruchu, przyjmując często postać wirów powietrznych.
UAP POZNAŃ, WYDZIAŁ TEATRU W BYTOMIU
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA KAMERALNA
Tomek Grymasiński to pierwszej wody urwis, a do tego straszny niejadek. Gdyby mógł, czerpałby niezbędną energię jedynie z zabawy. Gdy pewnego dnia mama chłopca, Pani Grymasińska, po raz kolejny ostrzega go przed zbyt ścisła dietą, Tomek zapada w długi sen. A to, co mu się przyśni już na zawsze zmieni jego podejście do jedzenia. Owiany złą sławą Pan Mniam Mniam, rzekomy porywacz niegrzecznych dzieci, które mało jedzą, wtargnie w umysł śpiącego chłopca. Okrutny Pan Mniam Mniam postanawia chłopca zjeść. Na szczęście Tomkowi udaje się uciec przy pomocy Szeregowego Truskawki, mimo to chłopiec nie uczy się z tej lekcji i postanawia po raz kolejny sprowokować porywacza. Czy i tym razem Grymasińskiemu się „upiecze”?
Autor: Tomasz Olczak
Reżyser: Michał Wnuk
Scenografia: Roman Werner
Muzyka: Mirosław „Kuba” Kaczmarek
Obsada:
Pan Mniam Mniam: Marek Sitarski
Tomek Grymasiński: Daniel Zawada
Inspicjent: Agata Gargulińska
Premiera: 4 grudnia 2021
Dla dzieci od 7 lat
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA KAMERALNA
Tomek Grymasiński to pierwszej wody urwis, a do tego straszny niejadek. Gdyby mógł, czerpałby niezbędną energię jedynie z zabawy. Gdy pewnego dnia mama chłopca, Pani Grymasińska, po raz kolejny ostrzega go przed zbyt ścisła dietą, Tomek zapada w długi sen. A to, co mu się przyśni już na zawsze zmieni jego podejście do jedzenia. Owiany złą sławą Pan Mniam Mniam, rzekomy porywacz niegrzecznych dzieci, które mało jedzą, wtargnie w umysł śpiącego chłopca. Okrutny Pan Mniam Mniam postanawia chłopca zjeść. Na szczęście Tomkowi udaje się uciec przy pomocy Szeregowego Truskawki, mimo to chłopiec nie uczy się z tej lekcji i postanawia po raz kolejny sprowokować porywacza. Czy i tym razem Grymasińskiemu się „upiecze”?
Autor: Tomasz Olczak
Reżyser: Michał Wnuk
Scenografia: Roman Werner
Muzyka: Mirosław „Kuba” Kaczmarek
Obsada:
Pan Mniam Mniam: Marek Sitarski
Tomek Grymasiński: Daniel Zawada
Inspicjent: Agata Gargulińska
Premiera: 4 grudnia 2021
Dla dzieci od 7 lat
SCENA DUŻA
W inscenizacji wchodzimy w świat gogolowskiej, przewrotnej, mądrej komedii o ludziach, którzy związek małżeński traktują jako rodzaj handlowej transakcji. Matrymonialne perypetie Iwana Kuźmicza Podkolesina i Agafii Tichonownej to zaskakujący splot pragnień i zamiarów, „Niewiarygodne zdarzenie w dwóch aktach”, jak autor nazwał „Ożenek”. To zjawiskowa teatralna uczta, tempo, wigor i intryga. W przedstawieniu twórcy pytają, czym dzisiaj może być Ożenek? To walka płci czy próba dopełnienia swojego istnienia drugą osobą? Czy człowiek rzeczywiście nie jest samowystarczalny? Czy obecnie ludzie świadomie nie wybierają samotności jako bardziej atrakcyjnej i umożliwiającej samorealizację? Balansując między światem klasycznym i współczesnym z ironią przyjrzymy się relacjom damsko-męskim. W świecie szaf wypełnionych gadżetami związanymi ze ślubem – krawatami, welonami, butami – poczujemy się jak w magazynie, albo w podróży do najdalszych zakamarków wyobraźni.
SCENA KAMERALNA
Tomek Grymasiński to pierwszej wody urwis, a do tego straszny niejadek. Gdyby mógł, czerpałby niezbędną energię jedynie z zabawy. Gdy pewnego dnia mama chłopca, Pani Grymasińska, po raz kolejny ostrzega go przed zbyt ścisła dietą, Tomek zapada w długi sen. A to, co mu się przyśni już na zawsze zmieni jego podejście do jedzenia. Owiany złą sławą Pan Mniam Mniam, rzekomy porywacz niegrzecznych dzieci, które mało jedzą, wtargnie w umysł śpiącego chłopca. Okrutny Pan Mniam Mniam postanawia chłopca zjeść. Na szczęście Tomkowi udaje się uciec przy pomocy Szeregowego Truskawki, mimo to chłopiec nie uczy się z tej lekcji i postanawia po raz kolejny sprowokować porywacza. Czy i tym razem Grymasińskiemu się „upiecze”?
Autor: Tomasz Olczak
Reżyser: Michał Wnuk
Scenografia: Roman Werner
Muzyka: Mirosław „Kuba” Kaczmarek
Obsada:
Pan Mniam Mniam: Marek Sitarski
Tomek Grymasiński: Daniel Zawada
Inspicjent: Agata Gargulińska
Premiera: 4 grudnia 2021
Dla dzieci od 7 lat
SCENA KAMERALNA
Tomek Grymasiński to pierwszej wody urwis, a do tego straszny niejadek. Gdyby mógł, czerpałby niezbędną energię jedynie z zabawy. Gdy pewnego dnia mama chłopca, Pani Grymasińska, po raz kolejny ostrzega go przed zbyt ścisła dietą, Tomek zapada w długi sen. A to, co mu się przyśni już na zawsze zmieni jego podejście do jedzenia. Owiany złą sławą Pan Mniam Mniam, rzekomy porywacz niegrzecznych dzieci, które mało jedzą, wtargnie w umysł śpiącego chłopca. Okrutny Pan Mniam Mniam postanawia chłopca zjeść. Na szczęście Tomkowi udaje się uciec przy pomocy Szeregowego Truskawki, mimo to chłopiec nie uczy się z tej lekcji i postanawia po raz kolejny sprowokować porywacza. Czy i tym razem Grymasińskiemu się „upiecze”?
Autor: Tomasz Olczak
Reżyser: Michał Wnuk
Scenografia: Roman Werner
Muzyka: Mirosław „Kuba” Kaczmarek
Obsada:
Pan Mniam Mniam: Marek Sitarski
Tomek Grymasiński: Daniel Zawada
Inspicjent: Agata Gargulińska
Premiera: 4 grudnia 2021
Dla dzieci od 7 lat
SCENA DUŻA
Barwny, zabawny spektakl dla najmłodszej widowni, z zacięciem musicalowym, rozfruwanymi lalkami ptaków i pięknymi kostiumami. Przedstawienie, na którym widz albo będzie pękał ze śmiechu, albo ukradkiem ocierał łzę z oka, a z którego wyjdzie z piosenką na ustach. Zapraszamy widza do świata misia Tymoteusza. A świat to pełen wiosennej, rozkwitającej przyrody, rozśpiewanych ptaków, budzącego się życia… I właśnie w tej wspaniałej aurze na drodze małego Niedźwiedzia pojawia się ogromny kłopot. Znajduje on porzucone jajeczko, którego żaden ptak nie zgadza się wysiedzieć. Jak Tymoteusz spróbuje wybrnąć z tarapatów, w których się znalazł? Czy znajdzie pomoc u innych, czy może sprytny Lis porwie jajeczko, by je przekąsić na śniadanie? Opowieść pokazuje, że nawet mały miś może stać się odpowiedzialnym za kogoś jeszcze mniejszego od siebie. W bardzo ciepły i mądry sposób uczy najmłodszych empatii. Tymoteusz łamie zasady rządzące lasem, aby pomóc wykluć się pisklaczkowi, a tym samym daje piękną lekcję miłości tym, którzy chcieli trzymać się utartych praw i zapomnieli na chwilę o współczuciu. Problemy dziecka są ukazywane przez Wilkowskiego z wielką wrażliwością i znajomością sposobu myślenia najmłodszego człowieka. Nie są bagatelizowane, ani umniejszane – autor pochyla się nad dzieckiem i rozmawia z nim o tym, co faktycznie je dotyka, językiem, jaki dziecko rozumie. Może to właśnie pełne zrozumienia i troski spojrzenie sprawia, że scenariusze Wilkowskiego są zawsze aktualne i zawsze ciepło odbierane przez widzów. Uwaga! „Na scenę wbiega truchcikiem Tymoteusz Rymcimci, miś tyleż genialny co i popularny: brat Misia – Uszatka, kuzyn Misia z obrazka, przyjaciel Puchatka oraz tysiąca innych sławnych niedźwiadków.”
SCENA DUŻA
Barwny, zabawny spektakl dla najmłodszej widowni, z zacięciem musicalowym, rozfruwanymi lalkami ptaków i pięknymi kostiumami. Przedstawienie, na którym widz albo będzie pękał ze śmiechu, albo ukradkiem ocierał łzę z oka, a z którego wyjdzie z piosenką na ustach. Zapraszamy widza do świata misia Tymoteusza. A świat to pełen wiosennej, rozkwitającej przyrody, rozśpiewanych ptaków, budzącego się życia… I właśnie w tej wspaniałej aurze na drodze małego Niedźwiedzia pojawia się ogromny kłopot. Znajduje on porzucone jajeczko, którego żaden ptak nie zgadza się wysiedzieć. Jak Tymoteusz spróbuje wybrnąć z tarapatów, w których się znalazł? Czy znajdzie pomoc u innych, czy może sprytny Lis porwie jajeczko, by je przekąsić na śniadanie? Opowieść pokazuje, że nawet mały miś może stać się odpowiedzialnym za kogoś jeszcze mniejszego od siebie. W bardzo ciepły i mądry sposób uczy najmłodszych empatii. Tymoteusz łamie zasady rządzące lasem, aby pomóc wykluć się pisklaczkowi, a tym samym daje piękną lekcję miłości tym, którzy chcieli trzymać się utartych praw i zapomnieli na chwilę o współczuciu. Problemy dziecka są ukazywane przez Wilkowskiego z wielką wrażliwością i znajomością sposobu myślenia najmłodszego człowieka. Nie są bagatelizowane, ani umniejszane – autor pochyla się nad dzieckiem i rozmawia z nim o tym, co faktycznie je dotyka, językiem, jaki dziecko rozumie. Może to właśnie pełne zrozumienia i troski spojrzenie sprawia, że scenariusze Wilkowskiego są zawsze aktualne i zawsze ciepło odbierane przez widzów. Uwaga! „Na scenę wbiega truchcikiem Tymoteusz Rymcimci, miś tyleż genialny co i popularny: brat Misia – Uszatka, kuzyn Misia z obrazka, przyjaciel Puchatka oraz tysiąca innych sławnych niedźwiadków.”
SCENA DUŻA
Barwny, zabawny spektakl dla najmłodszej widowni, z zacięciem musicalowym, rozfruwanymi lalkami ptaków i pięknymi kostiumami. Przedstawienie, na którym widz albo będzie pękał ze śmiechu, albo ukradkiem ocierał łzę z oka, a z którego wyjdzie z piosenką na ustach. Zapraszamy widza do świata misia Tymoteusza. A świat to pełen wiosennej, rozkwitającej przyrody, rozśpiewanych ptaków, budzącego się życia… I właśnie w tej wspaniałej aurze na drodze małego Niedźwiedzia pojawia się ogromny kłopot. Znajduje on porzucone jajeczko, którego żaden ptak nie zgadza się wysiedzieć. Jak Tymoteusz spróbuje wybrnąć z tarapatów, w których się znalazł? Czy znajdzie pomoc u innych, czy może sprytny Lis porwie jajeczko, by je przekąsić na śniadanie? Opowieść pokazuje, że nawet mały miś może stać się odpowiedzialnym za kogoś jeszcze mniejszego od siebie. W bardzo ciepły i mądry sposób uczy najmłodszych empatii. Tymoteusz łamie zasady rządzące lasem, aby pomóc wykluć się pisklaczkowi, a tym samym daje piękną lekcję miłości tym, którzy chcieli trzymać się utartych praw i zapomnieli na chwilę o współczuciu. Problemy dziecka są ukazywane przez Wilkowskiego z wielką wrażliwością i znajomością sposobu myślenia najmłodszego człowieka. Nie są bagatelizowane, ani umniejszane – autor pochyla się nad dzieckiem i rozmawia z nim o tym, co faktycznie je dotyka, językiem, jaki dziecko rozumie. Może to właśnie pełne zrozumienia i troski spojrzenie sprawia, że scenariusze Wilkowskiego są zawsze aktualne i zawsze ciepło odbierane przez widzów. Uwaga! „Na scenę wbiega truchcikiem Tymoteusz Rymcimci, miś tyleż genialny co i popularny: brat Misia – Uszatka, kuzyn Misia z obrazka, przyjaciel Puchatka oraz tysiąca innych sławnych niedźwiadków.”
SCENA KAMERALNA
„Nataszo, jakie ty masz marzenie?” – proste pytanie, którego nikt nigdy nie zadał szesnastoletniej wychowance bidula Nataszy Baninie, uruchamia w niej całą lawinę uczuć i popycha do kolejnych, często irracjonalnych działań. Bohaterka bez reszty oddaje się fantazji o wielkiej miłości – towarze najbardziej deficytowym w jej krótkim życiu. Uporczywa myśl o zbliżającym się spełnieniu prowadzi ją przez kolejne dni, zmienia widzenie świata, nie pozwala ocenić obiektywnie sytuacji, wodzi za nos. Głód uczuć sprawia, że marzenie staje się niszczące i groźne.
Monodram Alicji Stasiewicz odbywa się w dziwnym, onirycznym świecie. Jest przepełniony wizjami i snami, natrętnymi powracającymi zdaniami, ale też wzruszeniami i humorem. To muzyczno-słowny, przepełniony surrealnymi obrazami seans.
Spektakl pośrednio mierzy się również z problematyką wzrastającej agresji wśród młodych dziewcząt. Podejmuje próbę odnalezienia jej źródeł i zbadania tego aktualnego problemu.
SCENA DUŻA
Barwny, zabawny spektakl dla najmłodszej widowni, z zacięciem musicalowym, rozfruwanymi lalkami ptaków i pięknymi kostiumami. Przedstawienie, na którym widz albo będzie pękał ze śmiechu, albo ukradkiem ocierał łzę z oka, a z którego wyjdzie z piosenką na ustach. Zapraszamy widza do świata misia Tymoteusza. A świat to pełen wiosennej, rozkwitającej przyrody, rozśpiewanych ptaków, budzącego się życia… I właśnie w tej wspaniałej aurze na drodze małego Niedźwiedzia pojawia się ogromny kłopot. Znajduje on porzucone jajeczko, którego żaden ptak nie zgadza się wysiedzieć. Jak Tymoteusz spróbuje wybrnąć z tarapatów, w których się znalazł? Czy znajdzie pomoc u innych, czy może sprytny Lis porwie jajeczko, by je przekąsić na śniadanie? Opowieść pokazuje, że nawet mały miś może stać się odpowiedzialnym za kogoś jeszcze mniejszego od siebie. W bardzo ciepły i mądry sposób uczy najmłodszych empatii. Tymoteusz łamie zasady rządzące lasem, aby pomóc wykluć się pisklaczkowi, a tym samym daje piękną lekcję miłości tym, którzy chcieli trzymać się utartych praw i zapomnieli na chwilę o współczuciu. Problemy dziecka są ukazywane przez Wilkowskiego z wielką wrażliwością i znajomością sposobu myślenia najmłodszego człowieka. Nie są bagatelizowane, ani umniejszane – autor pochyla się nad dzieckiem i rozmawia z nim o tym, co faktycznie je dotyka, językiem, jaki dziecko rozumie. Może to właśnie pełne zrozumienia i troski spojrzenie sprawia, że scenariusze Wilkowskiego są zawsze aktualne i zawsze ciepło odbierane przez widzów. Uwaga! „Na scenę wbiega truchcikiem Tymoteusz Rymcimci, miś tyleż genialny co i popularny: brat Misia – Uszatka, kuzyn Misia z obrazka, przyjaciel Puchatka oraz tysiąca innych sławnych niedźwiadków.”
SCENA KAMERALNA
„Nataszo, jakie ty masz marzenie?” – proste pytanie, którego nikt nigdy nie zadał szesnastoletniej wychowance bidula Nataszy Baninie, uruchamia w niej całą lawinę uczuć i popycha do kolejnych, często irracjonalnych działań. Bohaterka bez reszty oddaje się fantazji o wielkiej miłości – towarze najbardziej deficytowym w jej krótkim życiu. Uporczywa myśl o zbliżającym się spełnieniu prowadzi ją przez kolejne dni, zmienia widzenie świata, nie pozwala ocenić obiektywnie sytuacji, wodzi za nos. Głód uczuć sprawia, że marzenie staje się niszczące i groźne.
Monodram Alicji Stasiewicz odbywa się w dziwnym, onirycznym świecie. Jest przepełniony wizjami i snami, natrętnymi powracającymi zdaniami, ale też wzruszeniami i humorem. To muzyczno-słowny, przepełniony surrealnymi obrazami seans.
Spektakl pośrednio mierzy się również z problematyką wzrastającej agresji wśród młodych dziewcząt. Podejmuje próbę odnalezienia jej źródeł i zbadania tego aktualnego problemu.
SCENA KAMERALNA
„Nataszo, jakie ty masz marzenie?” – proste pytanie, którego nikt nigdy nie zadał szesnastoletniej wychowance bidula Nataszy Baninie, uruchamia w niej całą lawinę uczuć i popycha do kolejnych, często irracjonalnych działań. Bohaterka bez reszty oddaje się fantazji o wielkiej miłości – towarze najbardziej deficytowym w jej krótkim życiu. Uporczywa myśl o zbliżającym się spełnieniu prowadzi ją przez kolejne dni, zmienia widzenie świata, nie pozwala ocenić obiektywnie sytuacji, wodzi za nos. Głód uczuć sprawia, że marzenie staje się niszczące i groźne.
Monodram Alicji Stasiewicz odbywa się w dziwnym, onirycznym świecie. Jest przepełniony wizjami i snami, natrętnymi powracającymi zdaniami, ale też wzruszeniami i humorem. To muzyczno-słowny, przepełniony surrealnymi obrazami seans.
Spektakl pośrednio mierzy się również z problematyką wzrastającej agresji wśród młodych dziewcząt. Podejmuje próbę odnalezienia jej źródeł i zbadania tego aktualnego problemu.
SCENA KAMERALNA
„Nataszo, jakie ty masz marzenie?” – proste pytanie, którego nikt nigdy nie zadał szesnastoletniej wychowance bidula Nataszy Baninie, uruchamia w niej całą lawinę uczuć i popycha do kolejnych, często irracjonalnych działań. Bohaterka bez reszty oddaje się fantazji o wielkiej miłości – towarze najbardziej deficytowym w jej krótkim życiu. Uporczywa myśl o zbliżającym się spełnieniu prowadzi ją przez kolejne dni, zmienia widzenie świata, nie pozwala ocenić obiektywnie sytuacji, wodzi za nos. Głód uczuć sprawia, że marzenie staje się niszczące i groźne.
Monodram Alicji Stasiewicz odbywa się w dziwnym, onirycznym świecie. Jest przepełniony wizjami i snami, natrętnymi powracającymi zdaniami, ale też wzruszeniami i humorem. To muzyczno-słowny, przepełniony surrealnymi obrazami seans.
Spektakl pośrednio mierzy się również z problematyką wzrastającej agresji wśród młodych dziewcząt. Podejmuje próbę odnalezienia jej źródeł i zbadania tego aktualnego problemu.
SCENA KAMERALNA
„Nataszo, jakie ty masz marzenie?” – proste pytanie, którego nikt nigdy nie zadał szesnastoletniej wychowance bidula Nataszy Baninie, uruchamia w niej całą lawinę uczuć i popycha do kolejnych, często irracjonalnych działań. Bohaterka bez reszty oddaje się fantazji o wielkiej miłości – towarze najbardziej deficytowym w jej krótkim życiu. Uporczywa myśl o zbliżającym się spełnieniu prowadzi ją przez kolejne dni, zmienia widzenie świata, nie pozwala ocenić obiektywnie sytuacji, wodzi za nos. Głód uczuć sprawia, że marzenie staje się niszczące i groźne.
Monodram Alicji Stasiewicz odbywa się w dziwnym, onirycznym świecie. Jest przepełniony wizjami i snami, natrętnymi powracającymi zdaniami, ale też wzruszeniami i humorem. To muzyczno-słowny, przepełniony surrealnymi obrazami seans.
Spektakl pośrednio mierzy się również z problematyką wzrastającej agresji wśród młodych dziewcząt. Podejmuje próbę odnalezienia jej źródeł i zbadania tego aktualnego problemu.
SCENA KAMERALNA
„Nataszo, jakie ty masz marzenie?” – proste pytanie, którego nikt nigdy nie zadał szesnastoletniej wychowance bidula Nataszy Baninie, uruchamia w niej całą lawinę uczuć i popycha do kolejnych, często irracjonalnych działań. Bohaterka bez reszty oddaje się fantazji o wielkiej miłości – towarze najbardziej deficytowym w jej krótkim życiu. Uporczywa myśl o zbliżającym się spełnieniu prowadzi ją przez kolejne dni, zmienia widzenie świata, nie pozwala ocenić obiektywnie sytuacji, wodzi za nos. Głód uczuć sprawia, że marzenie staje się niszczące i groźne.
Monodram Alicji Stasiewicz odbywa się w dziwnym, onirycznym świecie. Jest przepełniony wizjami i snami, natrętnymi powracającymi zdaniami, ale też wzruszeniami i humorem. To muzyczno-słowny, przepełniony surrealnymi obrazami seans.
Spektakl pośrednio mierzy się również z problematyką wzrastającej agresji wśród młodych dziewcząt. Podejmuje próbę odnalezienia jej źródeł i zbadania tego aktualnego problemu.
SCENA DUŻA
Wzruszająca i inteligentna komedia z wyższych sfer artystycznych. Jej bohaterami jest czworo słynnych gwiazd operowych, które los po wielu latach połączył na nowo, tym razem w domu spokojnej starości dla emerytowanych muzyków. Kwartet to sztuka łącząca pokolenia, kontynuująca cykl komedii z morałem, zabawnej, ale i pozostawiające miejsce na zadumę i refleksję.
SCENA KAMERALNA
Tomek Grymasiński to pierwszej wody urwis, a do tego straszny niejadek. Gdyby mógł, czerpałby niezbędną energię jedynie z zabawy. Gdy pewnego dnia mama chłopca, Pani Grymasińska, po raz kolejny ostrzega go przed zbyt ścisła dietą, Tomek zapada w długi sen. A to, co mu się przyśni już na zawsze zmieni jego podejście do jedzenia. Owiany złą sławą Pan Mniam Mniam, rzekomy porywacz niegrzecznych dzieci, które mało jedzą, wtargnie w umysł śpiącego chłopca. Okrutny Pan Mniam Mniam postanawia chłopca zjeść. Na szczęście Tomkowi udaje się uciec przy pomocy Szeregowego Truskawki, mimo to chłopiec nie uczy się z tej lekcji i postanawia po raz kolejny sprowokować porywacza. Czy i tym razem Grymasińskiemu się „upiecze”?
SCENA DUŻA
Wzruszająca i inteligentna komedia z wyższych sfer artystycznych. Jej bohaterami jest czworo słynnych gwiazd operowych, które los po wielu latach połączył na nowo, tym razem w domu spokojnej starości dla emerytowanych muzyków. Kwartet to sztuka łącząca pokolenia, kontynuująca cykl komedii z morałem, zabawnej, ale i pozostawiające miejsce na zadumę i refleksję.
SCENA DUŻA
Wzruszająca i inteligentna komedia z wyższych sfer artystycznych. Jej bohaterami jest czworo słynnych gwiazd operowych, które los po wielu latach połączył na nowo, tym razem w domu spokojnej starości dla emerytowanych muzyków. Kwartet to sztuka łącząca pokolenia, kontynuująca cykl komedii z morałem, zabawnej, ale i pozostawiające miejsce na zadumę i refleksję.
SCENA DUŻA
Cofnijmy się do międzywojnia! Panie w długich rękawiczkach, powłóczystych sukniach, zdobionych sznurami pereł i eleganccy panowie w smokingach czy frakach świętowali życie w rewiach i kabaretach. Nigdy przedtem, ani też nigdy potem – życie nie miało tylu barw, odcieni i smaków, co w słodkich latach dwudziestych i trzydziestych…
SCENA DUŻA
Cofnijmy się do międzywojnia! Panie w długich rękawiczkach, powłóczystych sukniach, zdobionych sznurami pereł i eleganccy panowie w smokingach czy frakach świętowali życie w rewiach i kabaretach. Nigdy przedtem, ani też nigdy potem – życie nie miało tylu barw, odcieni i smaków, co w słodkich latach dwudziestych i trzydziestych…