SCENA KAMERALNA
Przedstawienie na podstawie opowiadania Oskara Wilde’a to wzruszająca opowieść o ogrodzie Olbrzyma, do którego chętnie wbiegają dzieci, aby się pobawić. Po kilkuletniej nieobecności Olbrzym wraca, przegania dzieci i stawia wokół ogrodu wielki mur. Mija czas, kończy się zima, a wokół ogrodu rodzi się wiosna. Jedynym miejscem, do którego wiosna nie chce przyjść, jest ogród. Trwa tam wieczna zima. Mijają kolejne pory roku a ogród wciąż jest zasypany śniegiem. Dopiero, gdy do ogrodu wracają małe dzieci, przedostając się przez dziurę w murze, Olbrzym dostaje szansę, aby odmrozić zarówno miejsce wokół siebie, jak i swoje serce.
SCENA DUŻA
Spektakl ma cechy muzycznego monodramu. Jego bohaterką jest oczywiście tytułowa Kobieta, która opowiada o czasem banalnych, a czasem mocno zaskakujących wydarzeniach swojego życia. Przewija się w tych opowieściach wątek pragnienia wyrwania się z kamiennego kręgu obowiązków w świat marzeń, narastający niepokój i próby odzyskania wewnętrznej równowagi. Całość utrzymana jest jednak w pogodnym, pełnym humoru nastroju, dalekim od tragicznych wyborów. Towarzyszące tekstowi piosenki znane są z nagrań Haliny Kunickiej, piosenkarki niezwykle popularnej w latach 60. i 70. XX w. Wiele tekstów specjalnie dla niej napisali znakomici polscy autorzy: Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka i Ernest Bryll, a muzykę do wykonywanych w czasie spektaklu piosenek stworzył Jerzy Derfel. Halina Kunicka wydała 12 płyt ze swoim repertuarem, a jedna z nich nosi znaczący dla obecnego spektaklu tytuł „12 godzin z życia kobiety”. Do jej największych przebojów należą „Orkiestry dęte”, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Lato, lato czeka”, „Od nocy do nocy”, „To były piękne dni”. W recitalu Joanna Wąż wykonuje jednak nie te najbardziej znane „urodzonym nieco wcześniej” wielbicielom talentu Haliny Kunickiej, lecz wciąż znakomicie brzmiące i trafiające do każdego pokolenia odbiorców, nastrojowe i znakomite poetycko piosenki Wojciecha Młynarskiego.
SCENA KAMERALNA
Przedstawienie na podstawie opowiadania Oskara Wilde’a to wzruszająca opowieść o ogrodzie Olbrzyma, do którego chętnie wbiegają dzieci, aby się pobawić. Po kilkuletniej nieobecności Olbrzym wraca, przegania dzieci i stawia wokół ogrodu wielki mur. Mija czas, kończy się zima, a wokół ogrodu rodzi się wiosna. Jedynym miejscem, do którego wiosna nie chce przyjść, jest ogród. Trwa tam wieczna zima. Mijają kolejne pory roku a ogród wciąż jest zasypany śniegiem. Dopiero, gdy do ogrodu wracają małe dzieci, przedostając się przez dziurę w murze, Olbrzym dostaje szansę, aby odmrozić zarówno miejsce wokół siebie, jak i swoje serce.
SCENA DUŻA
Spektakl ma cechy muzycznego monodramu. Jego bohaterką jest oczywiście tytułowa Kobieta, która opowiada o czasem banalnych, a czasem mocno zaskakujących wydarzeniach swojego życia. Przewija się w tych opowieściach wątek pragnienia wyrwania się z kamiennego kręgu obowiązków w świat marzeń, narastający niepokój i próby odzyskania wewnętrznej równowagi. Całość utrzymana jest jednak w pogodnym, pełnym humoru nastroju, dalekim od tragicznych wyborów. Towarzyszące tekstowi piosenki znane są z nagrań Haliny Kunickiej, piosenkarki niezwykle popularnej w latach 60. i 70. XX w. Wiele tekstów specjalnie dla niej napisali znakomici polscy autorzy: Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka i Ernest Bryll, a muzykę do wykonywanych w czasie spektaklu piosenek stworzył Jerzy Derfel. Halina Kunicka wydała 12 płyt ze swoim repertuarem, a jedna z nich nosi znaczący dla obecnego spektaklu tytuł „12 godzin z życia kobiety”. Do jej największych przebojów należą „Orkiestry dęte”, „Niech no tylko zakwitną jabłonie”, „Lato, lato czeka”, „Od nocy do nocy”, „To były piękne dni”. W recitalu Joanna Wąż wykonuje jednak nie te najbardziej znane „urodzonym nieco wcześniej” wielbicielom talentu Haliny Kunickiej, lecz wciąż znakomicie brzmiące i trafiające do każdego pokolenia odbiorców, nastrojowe i znakomite poetycko piosenki Wojciecha Młynarskiego.
SCENA DUŻA
Adaptacja sceniczna współczesnej amerykańskiej powieści to kipiąca od emocji i nierozwikłanych konfliktów metafora trudnego związku dwojga ludzi.
Spektakl na podstawie książki Revolutionary Road autorstwa Richarda Yatesa z 1961 roku, to bardzo gorzka, ale uniwersalna diagnoza współczesnego świata. Ludzie żyjący w niewielkiej miejscowości mają swoje marzenia i chcą przejść przez życie jak najbardziej twórczo i w zgodzie ze swoimi celami, próbują się przebić przez popiół dnia codziennego.
SCENA DUŻA
Adaptacja sceniczna współczesnej amerykańskiej powieści to kipiąca od emocji i nierozwikłanych konfliktów metafora trudnego związku dwojga ludzi.
Spektakl na podstawie książki Revolutionary Road autorstwa Richarda Yatesa z 1961 roku, to bardzo gorzka, ale uniwersalna diagnoza współczesnego świata. Ludzie żyjący w niewielkiej miejscowości mają swoje marzenia i chcą przejść przez życie jak najbardziej twórczo i w zgodzie ze swoimi celami, próbują się przebić przez popiół dnia codziennego.
SCENA DUŻA
Kiedy przed laty rówieśnicy Michała Bajora słuchali Beatlesów, on również zafascynowany słuchał ich wspaniałych piosenek. Ale równolegle wsłuchiwał się w utwory włoskich i francuskich wykonawców. Festiwale w San Remo i piosenki Aznavoura, czy Piaf, były dla niego wyznacznikiem gustu dobrej estrady, od kolorowych włoskich po mądre francuskie przeboje. Po te ostatnie artysta sięgał w swoim muzycznym życiu wielokrotnie.